Gələcək haqda öncədən xəbər vermək qabiliyyəti təkcə xüsusi bacarıqlı və ya xalq deyimi ilə desək “vergili” adamların hünəri deyil...

Hər bir insan istəyir ki, dünyadakı şəraiti yaxşı olsun. Ancaq insan gərək bu yolda həris olmasın və maddi dünyasına görə mənəvi dünyasını unutmasın...

Davamlı olaraq özünü Allahın dərgahında görmək. İnsan gərək bilsin ki, Allah Təala davamlı olaraq bizim əməllərimizə hazır və nazirdir. Bu halın insan nəfsində tərbiyə olunması səbəb olar ki, o, Allah razılığını qazanan əməllər yerinə yetirsin...

Ä°mam Baqir (É™) buyurur: “Sizi elÉ™ ÅŸeydÉ™n xÉ™bÉ™rdar edimmi ki, É™gÉ™r ona É™mÉ™l etsÉ™niz, sultan vÉ™ ÅŸeytan sizdÉ™n uzaq olar?”. Əbu HÉ™mzÉ™ deyir: “BÉ™li, onu deyin ki, É™mÉ™l edÉ™k”...

İnsan müxtar varlıqdır ki, Allah Təala onu ixtiyar sahibi etmişdir və özünü tərbiyə etmək kimi böyük vəzifəni onun üzərinə öhdəlik kimi qoymuşdur. Bəs niyə başqa məxluqların belə vəzifəsi yoxdur?...

Allah TÉ™ala Quranda buyurur: â€œ(Ya PeyÄŸÉ™mbÉ™r!) haqqa tapınaraq ürÉ™yini (qÉ™lbini) bu dinÉ™ (Ä°slam dininÉ™) sarı döndÉ™r. Allah hÉ™min fitri din É™sasında insanları yaratmışdır. Allahın xilqÉ™tindÉ™ É™sla bir dÉ™yiÅŸiklik ola bilmÉ™z (vÉ™ Onun dinindÉ™ dÉ™ olmamalıdır)...

Şəhid Mütəhhəri buyurur: “Məgər gözəlliyə tərif vermək olurmu? Gözəlliyin cinsi nədəndir? Gözəllik üçün bir formul təyin etmək olurmu? Bu suallar elə suallardır ki, indiyə qədər heç kəs onlara dəqiq cavab verə bilməmişdir...

Görkəmli alimlər səbrin tərifində buyururlar: “Səbir – yəni özünə hakim olmaq və nəfsi ağlın və dinin buyurduqlarında həbs etməkdir. Başqa sözlə desək səbir – yəni özünü ağlın və dinin göstərişləri altına salmaqdır”...

Bir diqqətsiz insan maşınını çox pis yerdə saxlayır ki, tez bir şey alıb qayıtsın. Onun ardınca gələn başqa bir maşın isə onun bu hərəkətini qəbul edə bilmir və ona pis sözlər deməyə başlayır. Həmin şəxs nə qədər üzr istəyirsə, bu nadan qəbul etmir...

“Ey iman gətirənlər, Allahdan qorxun və doğruçularla birgə olun (ki, onların ən bariz nümunəsi Peyğəmbərin (s) məsum Əhli-Beytidir (ə))”. (“Tövbə” 119)...