Kabus
24 Fevral 2010 - 11:55Uşaqlıqdan dar yerlərdən sıxılar və adətən belə yerlərdən fəryad edərək qaçardım. Daha sonra bunun bir xəstəlik olduğunu anlamış, fəqət bu xüsusiyyəttimdən heç cürə qurtara bilməmişdim. Çunki indi o dar məkanlara istər-istəməz girəcəkdim.
MÉ™ni kÉ™fÉ™nÉ™ six-six bürüyüb uzun bir tabuta yerləşdirmiÅŸdilÉ™r. Ætrafımda dolaÅŸanların sÉ™slÉ™rini çox yaxşı eÅŸidir, gözlÉ™rimin baÄŸlı olmasına baxmayaraq onları necÉ™sÉ™ görÉ™ dÉ™ bilirdim.
- Zavalli çox gənc ikən öldü. Halbuki görəcəyi nə qədər iş vardı-deyirdilər.
Doğrudan da xeyli işim yarımçıq qalmışdı. Məsələn, oğluma yaxşı bir iş qura bilməmişdim, maşınla televizorun kreditlərini hələ ödəməmişdim, böyük bir firma qurub dostlarımı o firmada toplamaq da artıq xəyal olmuşdu. Qışın yaxınlaşdığı bir vaxtda odun-kömür tədarükü də görməmişdim.
Birdən qulaqlarımı cingildədən bir səsə dik-sindim. Sanki, bu səs mikrofonla söylənlir və beynimin ən uç nöqtələrinə yayılırdı:
- Keçdi, artıq keçdi- Öz-özümə: «Kaş keçməmiş olaydi» deyirdim. Sükani həmişə çox yaxşı idarə etdiyim halda, bu qəza başıma haradan gəlmişdi, xatırlaya bilmirdim.
Beləcə, ötüb keçənləri xatırlayarkən dostlarımın ətrafımda durduğunu və üstümü örtmək üçün tabutun qapağını qaldırdıqlarını hiss etdim. Avazım çıxdığı qədər bağırmaq və çabalamaq istədiyim halda, nə tərpənə, nə də bir səs çıxara bilirdim. Az sonra üzümü zülmət qaranlıq taxtaların arasından düşən işıltılara çevirdim. Dəhşət içində dedim:
- Aman Allah! İndi halım necə olacaq?
Qorxudan heç bir şey düşünə bilmirdim. Qısa vaxtdan sonra artıq çiyinlərə qaldırılmış və ağır-ağır aparılmağa başlamışdım. Bayırdakı səslərdən bəlli olurdu ki, yağış yağır. Güman ki, cənazə namazı üçün məscidin həyətinə getməli idilər. Məscid demişkən, bu məqamlarda yadıma düşdü ki, çox yaxınlığımızda olmasına baxmayaraq nədənsə bu vaxta qədər oraya gedə bilməmişdim. Amma 50 yaşa çatanda namaza başlayacaq və hər kəsin şikayətləndiyi pis xasiyyətləri tərkidəcəkdim. Ah..., kaş bu qəza baş verməyəydi- gələcəkdə xeyirxah bir insan olacaqdım.
Bir az əvvəl duyduğum səs yenidən:
- Keçdi artıq – deyə təkrarlanırdı – Bitdi artıq.
Məsciddə cənazə namazından sonra yenidan çiyinlərə qaldırılmışdım. İrəlidə tabutumun əyri bir şəkildə ararılmasından məzarımın dik bir yerdə olduğunu anladım. Dostlarımın bir qismi valyuta durğunluğundan bəhs edir, digər bir qismi də ötən axşam televizorda gördükləri filmdən danışırdılar. Tabutumu aparanlardan biri isə yanındakının qulağına pıçıldayırdı:
- Ölməyə vaxt tapdı də, rəhmətlik. Çim suyun içindəyik.
Hər halda eşitdiklərim yanlış olmalı idi. Yoxsa bunlar yuxularımı onlar üçün fəda etdiyim dostlar deyildimi? Bir müddətdən sonra məsafə bitmiş və tabutum yerə endirilmişdi.
...Qapaq yenidən açıldı və gücsüz vücudumu götürən qollar məni dibində su toplanan bir çuxura tərəf endirdilər. Boyuma görə yatdığım yerdən ətrafıma baxdım: « Aman Allah, bu qəbir deyilmi? Bu günə qədər bura girəcəyimi niyə düşünməmişdim?» Səssiz fəryadlarımı bir kimsə eşitmir, dostlarım qalın taxtalarla üstümü örtmək üçün sanki bir-biri ilə yarışırdılar.
Yenidən zil qaranlıqda qalan bütün vücudumla dua etməyə başladım: «Ya Rəbbimi Sənin istədiyin kimi bir qul olmağım üçün daha bir fürsət yoxmu? Qəbrimi cənnət bağçalarından birinə çevirmək üçün yolum yoxmu?»
HAŞİYÆ:
İnsanlar yalnız Qiyamət dünü (dünya məhv olunduğu zaman) Kainatın bəlli yerində yaradılan Cənnət və Cəhənnəmə göndəriləcək. İslama görə, ölən bir insan Cənnət və ya Cəhənnəmə getmir, sadəcə olaraq qəbir evinə köçur.
Bir az əvvəl duyduğum səs eyni şeyləri təkrarlayaraq dedi:
- Keçdi artıq, keçdi. Hər şey bitdi artıq.
Vücudumu örtən taxtaların üstünə kürəklə atılan torpaqların çıxardığı səs göy gurultusu kimi bütün vücudumu sarsıdırdı. Son bir təkanla yerimdə fırlanaraq gözlərimi açdım... Otağımda rahat yatır, fəgət, qorxunc bir kabus görürdüm. Başımın üstündə duran həkim dostum:
Keçdi artıq, keçdi-deyirdi. Baxın, keçdi.Heç bir ÅŸey qalmadı. YavaÅŸca yerimdÉ™ dikÉ™ldim, bütün bÉ™dÉ™nim tÉ™rin içindÉ™ydi. Bayırda isÉ™ durmadan yağış yağır, göy gurultusundan az qala bütün ev lÉ™rzÉ™yÉ™ gÉ™lirdi. Ætrafımdakıların çaÅŸqın baxışları qarşısında özümü toplamaÄŸa çalışdım:
- Ya Rəbbim! Sənə bütün zərrələrin sayı qədər şükürlər olsun! Yaxşı bir qul olmaq üçün mənə daha bir fürsət verdin.