İlahi ədəbin dərəcələri
vardır ki, onlarla tanış olaq:
1. Əziyyətdən
xilas olmaq. O kəs
ki, İlahi ədəbi tanıyar – ədəbin həqiqətinə çatar. O kəs ki, ədəbin həqiqətinə
mərifət əldə edər – özünü Allahdan qeyrisinin tərbiyəsindən ehtiyacsız görər.
Özünü İlahi ədəbə uyğunlaşdırar və ona uyğun rəftar edər. Bu zaman heç bir əziyyət
hiss etməz. Yəni, vacib əməli yerinə yetirmək və haram əməli tərk etmək – onun
üçün bir daha çətin və əziyyətli olmayacaqdır. Bu məqam ismət məqamıdır ki,
İlahi övliyalara şamil edilir. Ona görə də bəndə qəlbini ədəbləndirərək İlahi
övliyaların çatdığı məqama çata bilər.
2. Nisbi
ismətə çatmaq. Mütləq
ismət odur ki, insan məsum olsun. Ancaq nisbi ismət odur ki, insan özünü ədəbləndirərək,
ismətin müəyyən dərəcəsinə çata bilər və xatalardan uzaq ola bilər. Belə insan
bəzi haramlara çox asan göz yuma bilər. Belə insan İlahi hədlər sayəsində tərbiyə
olunar. Mərifət əhli buna nisbi ismət məqamı deyərlər.
3. Başqa ədəbə
ehtiyac duymaz. O zaman
ki, İlahi ədəbin həqiqətini dərk edər – başa düşər ki, Allahdan başqa heç kəsin
tərbiyəsinə ehtiyacı yoxdur. Özünü Allahdan qeyrilərinin dediklərindən
ehtiyacsız bilər. İstər zahiri əməldə olsun, istərsə də batini və qəlbi əməldə.
4. Şuhud
məqamına çatar. İnsan
ilk olaraq əza və bədənini islah edər. Başqa sözlə desək, xarici əməllərində
İlahi qanunlara əməl edər.
Vacibatları yerinə
yetirib, haramlardan çəkinəndən sonra batininə müraciət edər və rəca ilə xof
arasında olan balansı tənzim edər. Bu mərhələni də arxada qoyandan sonra, o yerə
çatar ki, artıq tərbiyə olmaq onun əlində olmaz. Allah onun tərbiyəsi ilə məşğul
olar.
Belə bir bəndə şuhud
məqamına çatar və bütün mövzular onun üçün həll olmuş olar.
deyerler.org