Ühüd döyüşündə müsəlmanlar
çox zədə aldılar və yaralandılar. Həmzə kimi şəhid verdilər. Peyğəmbər (s) və
İmam Əli (ə) başdan-ayağa qədər yaralanmışdılar. Onlar çox kəskin bir vəziyyətdə
qərar tuturdular. Bu çətin anda müsəlmanlardan biri Peyğəmbərimizdən (s) xəbər
alır ki, o Həzrət (s) hansı səbəbdən düşmənləri nifrin etmir?
Həzrət Peyğəmbər (s)
də ona cavab olaraq əllərini göyə qaldırır və buyurur: “Allahım, mənim
qövmümü doğru yola hidayət et, çünki onlar nadandırlar”.
Nəql edilir ki, bir gün Həzrət Davud (ə) təkbaşına şəhərdən
çıxır və dağlara tərəf gedir. Allah ona vəhy edir: “Niyə xəlqdən əlini kəsmisən və təkbaşına səhraya
gedirsən?”.
Həzrət Davud (ə)
buyurur: “Sənə olan kəskin əlaqə və meylim məni bu işə vadar etmişdir ki, Səninlə
daha çox rabitə qurum”.
Uca Allah ona vəhy
edir: “Şəhərə və insanlara tərəf geri qayıt. Əgər insanların içində hidayətlərinlə
yolunu azmış bir nəfəri doğru yola hidayət etsən, sənin adını Lövhi-məhfuzda Həmid
kimi qeydə alaram”.
Bəli, Həzrət Peyğəmbər (s) yaxşı bilirdi ki, nifrin
çıxış yolu deyildir. Ona görə
də o, heç bir zaman qövmünü nifrinləməmişdir. Həmişə çalışmışdır ki, həll və
çıxış yolu tapsın. Əksinə, qövmünün yaxşılığı üçün dua etmiş və Allahdan
onların xeyirini istəmişdir. Allahdan istəmişdir ki, onları nadanlıqdan xilas
etsin və qəflətdən oyatsın. Ancaq bu zaman insanlar hidayət ola bilərdilər.
deyerler.org